Μανώλης Λιδάκης: Ο Κρητικός μουσικός σε μια εκ βαθέων συνέντευξη

Από όταν γύρισε την πλάτη του στην Αθήνα και επέστρεψε μόνιμα στην Κρήτη, ο Μανώλης Λιδάκης είναι ένας άνθρωπος που δύσκολα τον βρίσκεις. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Κάτι οι σπάνιες εμφανίσεις του, κάτι οι ακόμη πιο σπάνιες συνεντεύξεις του, μου είχαν δημιουργήσει αυτήν την εικόνα.

Έπεσα έξω -αλλά δεν μου προκαλεί εντύπωση, με έχω μάθει πια. Μόλις τον έψαξα, τον βρήκα. Και μόλις τον βρήκα, αμέσως δέχτηκε να κάνουμε μία μεγάλη κουβέντα, τηλεφωνική, με αφορμή το νέο του άλμπουμ, το “Κυρίες… Τα Σέβη Μου”, που κυκλοφόρησε φέτος από το “Όγδοο”. Ένα άλμπουμ με διασκευές σε τραγούδια που έχουν πει γυναίκες.

Στίχοι, μουσικές, συνεργασίες, χρυσοί και πλατινένιοι δίσκοι, σκυλάδικα και καλά μαγαζιά, Ρασούλης, Μίκης και Βιτάλη, ΟΦΗ και Σαραβάκος, και ένα σωρό ακόμη πρόσωπα και καταστάσεις, κάπως χώρεσαν όλα μαζί μέσα σε 67 λεπτά κουβέντας. Και ας την ξεκίνησα κάπως άχαρα.

Ο πιο εμπορικός σου δίσκος ποιος είναι, ξέρεις; Ποιος έχει πουλήσει περισσότερο;
Μετά από τόσους χρυσούς και πλατινένιους δίσκους, όχι, δεν μπορώ να ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι έχω έναν ευχάριστο πονοκέφαλο όποτε θα παίξω γιατί έχω τόσα πολλά καλά τραγούδια και πόσα να πεις σε μια συναυλία; Να πεις 30; Να πεις 40; Μέχρι εκεί είσαι. Παραπάνω, δεν γίνεται.

Δεν δίνεις και πολλή σημασία στους χρυσούς δίσκους;
Όχι. Μα δεν ξέρω καν που τους έχω. Όταν έφυγα από την Αθήνα, κάπου χάθηκαν. Στη μεταφορά απάνω; Όταν μάζευα τα πράγματά μου για να φύγω; Δεν ξέρω, κάπου εκεί θα ξεχάστηκαν.

Δεν τους έχει μέσα στο σαλόνι σου δηλαδή.
Το σπίτι μου δεν είναι στολισμένο από τους χρυσούς και πλατινένιους δίσκους.

Από τι είναι, αν επιτρέπεις;
Έχω ένα πορτρέτο που τραγουδάμε με τον Μπιθικώτση στο ΖΟΟΜ και ένα πορτρέτο μου, που το ζωγράφισε κάποια θαυμάστρια και μου το έφερε.

Μα δεν μου λείπουν κιόλας οι δίσκοι διότι άλλος είναι ο αριθμός που γράφουν οι πωλήσεις και άλλος είναι ο αριθμός που γράφεται στην καρδιά των ανθρώπων.

Αυτό που μου αρέσει είναι το εξής: όταν τραγουδάω και έχω πει ένα τραγούδι 30 χρόνια πριν, οι άνθρωποι το τραγουδάνε σαν χορωδία. Και αυτό που μου αρέσει ακόμα πιο πολύ είναι ότι οι γονείς μυούν τα παιδιά τους, τα φέρνουν μαζί τους και τραγουδάνε κι αυτά.

Βλέπεις δυο τρεις γενιές ανθρώπων μαζί.
Ναι, βλέπω τη διαχρονικότητα.

Γενικά έχεις μια ιδιαίτερη στάση ζωής. Αυτό που μου έλεγες και προχθές στο τηλέφωνο ότι είσαι ντόμπρος, ότι θες να είσαι ξεκάθαρος…
Όχι, δεν είπα αυτό. Είπα ότι στη ζωή αυτή, ανεξαιρέτως τι επάγγελμα κάνεις, όταν είσαι καθαρός άνθρωπος δεν σε θέλουν. Θέλουν να γίνεις ένας τοξικός, οπότε να είσαι ευπρόσδεκτος παντού. Όταν πηγαίνεις και κουτσομπολεύεις και ρουφιανεύεις και κάνεις και ράνεις, τότε είσαι αποδεκτός πιο εύκολα.

Πάντως, για να γυρίσουμε στη μουσική, αν δεις στο Spotify -βασικά δεν ξέρω αν μπαίνεις καθόλου…
Δεν έχω ιδέα από τεχνολογία. Δηλαδή αν μου πεις τώρα “Μανώλη στείλε ένα μέιλ και θα κερδίσεις ένα αμύθητο ποσόν τα επόμενα πέντε λεπτά”, θα τα χάσω.

Κρίμα, θα ήταν τα πιο εύκολα λεφτά της ζωής σου.
Άσχετος. Ενώ έχω μάθει πολύ πιο δύσκολα πράγματα, δεν ασχολήθηκα με την τεχνολογία. Άντε μέχρι βάιμπερ.

Αυτό που ήθελα να σου πω είναι ότι εκεί στο Spotify, το πιο δημοφιλές τραγούδι σου σε χτυπήματα είναι το “Για να σε συναντήσω”. Αυτό είναι νούμερο 1.
Ε, καλά, άμα τα μαζέψεις όλα -μαζέψεις από εδώ, μαζέψεις από εκεί- μπορεί να έχει και 70 εκατομμύρια views. Δεν μπορώ να το ελέγξω.

Το είπανε και οι αξιόλογες συνάδελφοι, η Μποφίλιου και η Ζουγανέλη, ε, κάνανε και αυτές με 2-3 εκατομμύρια views αλλά το δικό μου το νούμερο δεν το χτύπησαν ποτέ.

Ήταν κι ένα τραγούδι, το οποίο άργησε λίγο να γίνει γνωστό, έτσι;
Κοίταξε Κώστα, όλα μου τα τραγούδια εμένα ήταν βραδυφλεγείς βόμβες δηλαδή και το “Ούτε που ρώτησα” και μετά “Το καράβι απόψε το φιλί”, τους πρώτους επτά μήνες δεν κουνιόταν φύλλο. Και μετά άρχισε η ιστορία.

Τότε η SONY πόνταρε σε ένα τραγούδι που λέγεται “Εγώ με την αγάπη μάλωσα”, το οποίο εγώ δεν το ερμήνευσα ποτέ λάιβ. Ποτέ.

Γιατί; Δεν σου άρεσε;
Όχι και πολύ.

Τους έλεγα όμως ότι “παιδιά, το τραγούδι του δίσκου είναι το ‘Για να σε συναντήσω’, δεν είναι αυτό”.

Ο Λειβαδάς το “Για να σε συναντήσω” μου το είχε φέρει σε ένα άλλο τέμπο, σε έναν άλλο ρυθμό. Όπως και ο Γιάννης Σπανός, το “Ούτε που ρώτησα”, μου το είχε φέρει μπόσα νόβα. (σ.σ μου το τραγουδάει έτσι) Πώς είναι το όνομά σου, ούτε που ρώτησα…

Διαβάστε περισσότερα στο news247