Τα καλοκαίρια της Μαρίνας Σάττι, οι επιρροές από το Σουδάν και η συναυλία στις Γιορτές Ρόκκας

Δέκα χρόνια συμπληρώνουν φέτος οι γιορτές Ρόκκας στα Χανιά.

Από τις 13 έως τις 31 Αυγούστου, τα χωριά Ρόκκα και Κερά θα αποτελέσουν τόπους έντονης καλλιτεχνικής δραστηριότητας, με ένα πλούσιο πρόγραμμα που περιλαμβάνει χοροθεατρικά δρώμενα, συναυλίες, εκθέσεις, βιωματικά εργαστήρια.

Η έναρξη των Γιορτών Ρόκκας θα γίνει με μία «εκρηκτική» συναυλία της Μαρίνας Σάττι, την Κυριακή 13 Αυγούστου στην κεντρική πλατεία Ρόκκας.

Η ταλαντούχα καλλιτέχνις μίλησε στο zarpanews  και στη Ναταλί Ζεντέλη, αναφερόμενη αρχικά στη συναυλία της Κυριακής:

«Είναι η πρώτη φορά που παίζουμε στα Χανιά. Θα παίξουμε τραγούδια από το «Yenna», τον δίσκο μου που κυκλοφόρησε πέρυσι και φυσικά το καινούριο τραγούδι, το Τucutum, που κυκλοφόρησε πριν από λίγες ημέρες. Θα ακούσετε και αγαπημένα μας ελληνικά παραδοσιακά, τραγούδια από τα Βαλκάνια, κάποια αραβικά τραγούδια γιατι η μισή μου καταγωγή είναι από το Σουδάν.»

«Μεγάλωσα στο Ηράκλειο. Τελείωσα το σχολείο εκεί. Η μαμά μου και όλοι μου οι συγγενείς είναι εκεί. Τα καλοκαίρια τα περνούσα στο εξοχικό, στη θάλασσα, στα βουνά να σκαρφαλώνουμε με τον αδερφό μου και με τα ξαδέρφια μου. Πέρασα πολύ ανέμελα παιδικά χρόνια.

«Από μικρή όμως ξεκίνησα να ασχολούμαι και με την μουσική. Πιάνο και αργότερα χορωδίες. Στη συνέχεια ήρθα στην Αθήνα για να σπουδάσω αρχιτεκτονική στο Μετσόβιο Πολυτεχνείο, αλλά δεν ολοκλήρωσα ποτέ τις σπουδές μου.

Συνέχισα όμως τις μουσικές μου σπουδές στο κλασσικό τραγούδι, πήρα το δίπλωμα, μετά ξεκίνησα να μελετάω jazz και κάπως έτσι πήγα στην Αμερική με υποτροφία για το κολλέγιο του Berkley.

Δεν έλεγα ότι θα ασχοληθώ με την μουσική, όμως την αγαπούσα από μικρή και ποτέ δεν σταμάτησα, ό, τι κι αν γινόταν στην ζωή μου. Πάντα συνέχιζα να σπουδάζω και να μελετάω. Εν τέλει πριν να το αποφασίσω καλά καλά είχα ήδη γίνει μουσικός οπότε δεν υπήρχε άλλος δρόμος».

Στην ερώτηση αν το ταλέντο είναι αρκετό για να προχωρήσει ένας καλλιτέχνης η Μαρίνα Σάττι απαντά: «Εξαρτάται από τον ποιο δρόμο θέλει να ακολουθήσει κάποιος.

Για μένα που έχω καταλήξει να γράφω και να ενορχηστρώνω τα τραγούδια μου και τελικά να τα τραγουδάω, ναι οι σπουδές ήταν χρήσιμες. Υπάρχουν άλλοι άνθρωποι, ανάλογα την πορεία που θα ακολουθήσει ο καθένας, που δεν τους φάνηκαν χρήσιμες. Όπως όλοι αυτοί οι καλλιτέχνες της παραδοσικακής μουσικής που δεν έχουν πάει στα ωδεία και δεν έχουν σπουδάσει.

Δεν τους χρειάστηκαν ιδιαίτερες γνώσεις. Στην δική μου πορεία ακόμα και η ενασχόλησή μου με το θέατρο με βοήθησε να κάνω το δικό μου project, με το τρόπο που θέλω εγώ. Να σκηνοθετώ ας πούμε τα βίντεό μου, να έχω ιδέες , να σκηνοθετώ τα live μου, τις ζωντανές μας εμφανίσεις .

«Για χρόνια έλεγα ότι θέλω να γίνω ηθοποιός, αλλά όταν το δοκίμασα στην πράξη, παρότι με γοήτευε και έμαθα πολλά πράγματα από την θεατρική διαδικασία και σε καλλιτεχνικό επίπεδο αλλά και σε κοινωνικό και προσωπικό, διαπίστωσα ότι το θέατρο είναι μια διαδικασία που εμπεριέχει πολύ περισσότερο τη συνεργασία μεταξύ των ανθρώπων.

Για μένα η μουσική και η σπουδή και η ενασχόληση με όλο αυτό ήταν αρκετά μοναχική διαδικασία μέσα στα χρόνια. Μόνη μου μελετούσα σε ένα δωμάτιο πιάνο, μετά μόνη μου μελετούσα τραγούδι . Μόνο στις χορωδίες υπήρξε ας πούμε μια ανταλλaγή με άλλους ανθρώπους και ίσως και γι αυτό δημιούργησα τα μουσικά σύνολα. Όπως τις Fones το 2016.

«Για πάρα πολλά χρόνια είχαμε ένα group, ανεπίσημα. Βρισκόμασταν στο σπίτι μου και μελετούσαμε ακαπέλα παραδοσιακά τραγούδια , ελληνικά και βουλγάρικα και ό, τι μας άρεσε, το ψάχναμε.

Κάποια στιγμή όταν έβγαλα το “θα σπάσω κούπες” και κάπως άρχισε να κινείται το πράγμα, χρειάστηκε να παρουσιάσω ζωντανά ένα πρόγραμμα και είπα στα κορίτσια: “ωραία , τώρα είναι η ώρα όλα αυτά που κάναμε για μας για πλάκα στο σπίτι μου , να βγούμε να το παρουσιάσουμε και δημόσια”.

Βρήκαμε το όνομα “Fones” και κάπως έτσι ξεκίνησε αυτό το group που για πολλά χρόνια παίζαμε μαζί. Στη συνέχεια, σαν προέκταση αυτού του project, γεννήθηκε και η γυναικεία χορωδία “Chores” των οποίων έχω την καλλιτεχνική διεύθυνση . Πλέον έχει καταλήξει να είναι ένα αυτόνομο σχήμα ασύνδετο με τις Fones , δηλαδή με διαφορετικά άτομα .

«Τα δύο μουσικά σύνολα έχουν κοινά , είναι και τα δύο γυναικεία , μελετάμε πολυφωνικό τραγούδι με πιο σύγχρονες εναρμονίσεις των παραδοσιακών τραγουδιών , ειτε ελληνικών είτε βαλκανικών. Αυτή την στιγμή είναι 200 γυναίκες με τις Chores και κάθε χρόνο μεγαλώνει από στόμα σε στόμα.

Μελετάμε εκτός από πολυφωνικό τραγούδι και μουσική κινησιολογία , υποκριτική , σεμινάρια body percussion . Προσκαλούμε και πολλούς καλλιτέχνες να μας πουν την εμπειρία τους , κάνουμε συζητήσεις . Είναι πολύ ωραία κοινότητα και σε καλλιτεχνικό αλλά και σε ανθρώπινο επίπεδο.

Μπορεί κάποιος να αναπτύσσεται και καλλιτεχνικά , έχοντας άλλα άτομα γύρω του , να μαθαίνει η μία από την άλλη . Είναι σημαντικό. Τουλαχιστον εγώ μεγαλώνοντας είχα ανάγκη να ανήκω κάπου και να νιώθω ασφαλής , να μοιράζομαι πράγματα και κάπως έτσι λειτουργεί και για τις κοπέλες.

Ανάμεσα σε αυτά που έχει κάνει η Μαρίνα Σάττι είναι και οι μεταγλωττίσεις παραμυθιών. Η ζωή μπορεί να γίνει παραμύθι καμιά φορά ;

«Σίγουρα. Εγώ το έχω βιώσει και πρόσφατα μάλιστα στη συναυλία που έκανα στην Αθήνα στην Τεχνόπολη. Κάθε χρόνο οι συναυλίες που κάνω αισθάνομαι ότι πάνε από το καλό στο καλύτερο και πια, τις απολαμβάνω κι εγώ πολύ περισσότερο.

Ακόμα νιώθω αυτή την παραμυθένια διάθεση κι αναπολώ αυτή τη συναυλία. Μου άρεσε πάρα πολύ. Κι η σχέση που έχει αρχίσει να αναπτύσσεται με τον κόσμο, ιδιαίτερα αφού κυκλοφόρησε και το Yenna , ένα ολοκληρωμένο project με το οποίο συστήνεσαι πολύ καλύτερα στον κόσμο κι ίσως αναπτύσσεται μία σχεση άνεσης κι αγάπης .

Υπάρχουν άνθρωποι που ταυτίζονται με αυτό που κάνουμε και δεν είναι τυχαίο αυτό. Δηλαδή όταν βρίσκεις κάτι σε έναν καλλιτέχνη που σου αρέσει και τον ακολουθείς υπάρχει κάτι κοινό. 

Με συγκίνησε πολύ αυτό που ζήσαμε στην τελευταία συναυλία γιατί ο κόσμος στα τραγούδια που ήταν πιο dance , πιο party χόρευε , λέγαμε αστεία , γελούσαμε .

Όταν ερχόταν η ώρα να πούμε ένα τραγούδι ακαπέλα επικρατούσε πραγματικά η απόλυτη σιωπή . Κοιταζόμασταν με τα κορίτσια που τραγουδάμε μαζι , την Έλενα και την Ερασμία και αναρωτιόμασταν “καλά τωρα ο ίδιος κόσμος που φωνάζαμε και διασκεδάζαμε πριν , ακούει τώρα με τόσο σεβασμο “.