O θρυλικός δημοσιογράφος που έγραψε για τη διάγνωση του θανάτου του

«Είμαι δημοσιογράφος για περισσότερα από 60 χρόνια. Έτσι, αφού οι γιατροί μετέφεραν τα νέα, κάθισα να κάνω αυτό που μου ήρθε φυσικά, αν και με πόνο: Να γράψω αυτή την ιστορία».

Έτσι ξεκινάει το άρθρο του ο σπουδαίος δημοσιογράφος Τζακ Τόμας και είναι κάτι που όλοι μας πρέπει να διαβάσουμε κάποια στιγμή στη ζωή μας.

«Ως έφηβος, συχνά αναρωτιόμουν πώς θα άλλαζε η ζωή μου αν ήξερα ότι θα πέθαινα σύντομα. Νοσηρή, ίσως, αλλά όχι εμμονή. Απλά περίεργος. Πώς ζει κάποιος με τη γνώση ότι το τέλος έρχεται; Πώς θα το έλεγα στην οικογένεια και τους φίλους μου; Θα είχα κατάθλιψη; Υπάρχει μεταθανάτια ζωή; Πώς προετοιμάζεσαι για το θάνατο, εν πάση περιπτώσει;

»Έχω παρακολουθήσει ένα πανεπιστημιακό μάθημα για τα στάδια θλίψης της Kübler-Ross και έχω γράψει εργασίες για μαθήματα φιλοσοφίας σχετικά με τους ντεϊστές, τους δαρβινιστές και τη μετά θάνατον ζωή. Μερικές φορές συμφωνώ με τη μία πλευρά, μερικές φορές με την άλλη. Μεγάλωσα επισκοπιανός, αν και δεν αποδείχθηκα πολύ καλός. Σε αντίθεση με τους Ρωμαιοκαθολικούς, τους Εβραίους και τους άθεους, εμείς οι Επισκοπιανοί είμαστε πολύ καλοί στο να ταλαντευόμαστε. Αγκαλιάζουμε όλες τις απόψεις, με αποτέλεσμα να είμαστε τόσο μπερδεμένοι όσο και οι Ενωτικοί».

Αυτές είναι οι δύο πρώτες παράγραφοι του άρθρου, του πνευματικού αυτού ανθρώπου, βαθιά συναισθηματικού και τόσο ορθολογιστή ταυτόχρονα.

«Ξεκίνα από την αρχή και συνέχισε μέχρι να φτάσεις στο τέλος- μετά σταμάτα»

Στο αξιοσημείωτο δοκίμιο που έγραψε για το κυριακάτικο περιοδικό της Boston Globe τον Ιούλιο του 2021, ανακοινώνοντας ότι οι γιατροί του είχαν πει ότι είχε μόνο λίγους μήνες ζωής, ο Τζακ Τόμας έκανε έναν απολογισμό της ζωής του με μια χάρη που αψηφούσε την πραγματικότητα πίσω από τη λογική. Έκανε αυτό που είπε ο βασιλιάς στην Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων για να πει μια ιστορία: «Ξεκίνα από την αρχή και συνέχισε μέχρι να φτάσεις στο τέλος- μετά σταμάτα».

Ο Τζακ, ο οποίος καταγόταν από το Νεπόνσετ, έφτασε στο τέλος της προσωπικής του ιστορίας στις 5 Οκτωβρίου του 2022, φεύγοντας από τη ζωή σε ηλικία 83 ετών στο σπίτι του στο Κέιμπριτζ, με την σφιχτοδεμένη οικογένειά του κοντά του. Μήπως αυτός ο θερμόκαρδος και ευγενικός άνθρωπος πάλεψε ενάντια στο θάνατο του φωτός; «Ναι, το έκανε» δήλωσε η σύζυγός του, Geri Denterlein. «Ήθελε πραγματικά να μείνει εδώ».

«Μακάρι να μπορούσα να μείνω λίγο περισσότερο»

Ο Τζακ ήταν από νωρίς αποφασισμένος για το ξεκίνημά του. Στο δοκίμιο έγραψε: «Μερικοί άνθρωποι φτάνουν στην ενηλικίωση μπερδεμένοι σχετικά με την καριέρα τους, αλλά εγώ ήμουν τυχερός. Από την ηλικία των 14 ετών, ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Παρόλο που ο πατέρας μου δεν αποφοίτησε ποτέ από το λύκειο και δούλευε πολλές ώρες για έναν πενιχρό μισθό ως μηχανοδηγός, και παρόλο που η μητέρα μου μεγάλωσε πέντε παιδιά και σφουγγάριζε τα πατώματα τα βράδια στα Filene’s, και παρόλο που η οικογένειά μας ζούσε στα όρια της οικονομικής ανέχειας και ντυνόταν με χειροποίητα ρούχα, το μόνο πράγμα που δεν έλειπε ποτέ από το σπίτι μας ήταν η εφημερίδα – τέσσερις την ημέρα, η Boston Post, η Globe, η Boston American και η Daily Record.

»Στην εργατική γειτονιά μου στη Βοστώνη, σε ηλικία 14 ετών, μοίραζα την εβδομαδιαία εφημερίδα, την Dorchester Argus, και την καθημερινή ταμπλόιντ της Hearst, την Record, πληρώνοντας 3,4 σεντς ανά αντίτυπο και πουλώντας την κάθε μία για ένα πεντάλεπτο, κέρδος 1,6 σεντς ανά φύλλο, συν ό,τι φιλοδωρήματα μπορούσα να πετύχω. Είχα το προνόμιο να περάσω περισσότερα από 60 χρόνια δουλεύοντας για εφημερίδες. Δεν υπήρξε μέρα που να μην ήταν ευχαρίστηση να πηγαίνω στη δουλειά.

»Μέχρι τώρα, η ζωή ήταν υπέροχη. Είχα την ευλογία να γράφω για μια εφημερίδα, μια καριέρα που ο H. L. Mencken περιέγραψε ως τη ζωή των βασιλιάδων. Ήμουν έφηβος όταν άρχισα να εργάζομαι για την Globe ως φωτορεπόρτερ στα αθλητικά, ενώ ακολούθησαν οι ρόλοι του αστυνομικού ρεπόρτερ, του ρεπόρτερ του State House, του αρχισυντάκτη για θέματα πόλης, του ανταποκριτή στην Ουάσιγκτον, του εθνικού ανταποκριτή, του τηλεοπτικού κριτικού. Η πρώτη μου ιστορία ήταν το 1958, οπότε η δημοσίευση αυτού του δοκιμίου σήμερα σηματοδοτεί την όγδοη δεκαετία που τα γραπτά μου έχουν εμφανιστεί στην Globe.

»Μακάρι να μπορούσα να μείνω λίγο περισσότερο. Όπως λέει και το ρητό, η μοίρα μου μοίρασε από τον πάτο της τράπουλας, και τώρα είμαι καταδικασμένος να αντιμετωπίσω το ερώτημα που με βασανίζει εδώ και χρόνια: Πώς περνάει κάποιος τους τελευταίους μήνες της ζωής του, όταν γνωρίζει ότι θα πεθάνει;

»Δεν είναι όλες οι ιστορίες για το θάνατο καταθλιπτικές. Πήρα συνέντευξη από έναν άνδρα στη Φλόριντα που ήταν 104 ετών. Όταν έφτασα στο γηροκομείο του, δεν ήταν, όπως είχα φανταστεί, καθισμένος με ένα μπουρνούζι και με σάλια. Είχε φορέσει ένα αθλητικό σακάκι, όπως έκανε κάθε μέρα, και διάβαζε ένα βιβλίο για την ιστορία του εμφυλίου πολέμου. Αποφάσισα να μη διαβάσω την εκατονταετή ιστορία του Εμφυλίου Πολέμου του Bruce Catton – 1.680 σελίδες συνολικά – αλλά θαύμασα αυτόν τον ηλικιωμένο από τη Φλόριντα.

»Πήρα επίσης συνέντευξη από μια γλυκιά γυναίκα, 101 ετών, η οποία ήταν ενοχλημένη με τον Θεό. Η μεγαλύτερη θλίψη της δεν ήταν ο επικείμενος θάνατός της, αλλά το γεγονός ότι είχε ξεπεράσει τους τέσσερις γιους της. «Δεν μπορώ να φανταστώ τι είχε ο Θεός εναντίον μου και τους πήρε πριν από μένα», είπε. Από το πεζούλι του τζακιού της, με τρεμάμενο χέρι, σήκωσε μια φωτογραφία του κάθε γιου της και τη φίλησε.

»Αυτή η ιστορία με τη μετά θάνατον ζωή είναι πιο περίπλοκη όπως την περιγράφουν στη Βίβλο. Οι ειδικοί λένε ότι πάνω από 100 δισεκατομμύρια άνθρωποι έχουν πεθάνει. Αν ψάχνεις έναν φίλο για να πιεις μια μπύρα, όπως ο τζαζίστας Dave McKenna ή ο συγγραφέας Jerry Murphy ή ενδεχομένως ο Peter Falk που έπαιζε τον Columbo, πώς θα τον βρεις μέσα σε έναν όχλο 100 δισεκατομμυρίων ανθρώπων;

»Μιλώντας για μουσική, αν πέσω πάνω στον σπουδαίο τζαζίστα Earl «Fatha» Hines, ο οποίος έπαιξε με τον Louis Armstrong και τους Hot Five τη δεκαετία του 1920, σίγουρα θα του θυμίσω ότι ένα βράδυ στη δεκαετία του ’60, ανάμεσα στα σετ στο τζαζ κλαμπ Sandy’s στο Beverly, ήμουν ο κοντός τύπος που τον κέρασε εκείνη τη Heineken.

»Γνωρίζω ότι μετά τον θάνατό μου μάλλον θα έπρεπε να ξεχάσω όλες τις απολαύσεις αυτής της ζωής, όπως τα δείπνα με Αστακό Σαβάνα και τα παγωμένα Hendrick’s μαρτίνι με λεμόνι. Δεν θα υπάρχουν πια νύχτες που θα ξεροσταλιάζω ακούγοντας το πιάνο του Μπομπ Γουίντερ στο Four Seasons. Δεν θα υπάρχουν πια τεμπέλικα απογεύματα στο λιμάνι της Βοστώνης πάνω στο μικρό μου ιστιοφόρο, το The Butterfly, και δεν θα υπάρχουν πια ξαφνικά τηλεφωνήματα από φιλαράκια όπως ο Dave Manzo στη Βοστώνη, ο Alan Pergament στο Μπάφαλο και ο Jim Coppersmith στο Marblehead, που δεν κλείνουν ποτέ το τηλέφωνο χωρίς να λένε «σ’ αγαπώ, Τζακ».

»Καθώς ο θάνατος πλησιάζει, νιώθω την ίδια άβολη μετάβαση που βίωσα όταν ήμουν έφηβος στην κατασκήνωση Brantwood στο Peterborough του New Hampshire, μαζεύοντας τα πράγματά μου για να γυρίσω σπίτι μετά από ένα υπέροχο καλοκαίρι. Δεν είμαι σίγουρος για το τι με περιμένει όταν γυρίσω σπίτι, αλλά σίγουρα ήταν μια συναρπαστική εμπειρία. Είχα μια αγαπημένη οικογένεια. Είχα μια υπέροχη δουλειά στην εφημερίδα. Γνώρισα συναρπαστικούς ανθρώπους και είδα μυριάδες παγκόσμια θαύματα. Ήταν επίσης γεμάτη διασκέδαση και γέλιο, μια πραγματικά καλή στιγμή.

»Μακάρι να μπορούσα να μείνω λίγο περισσότερο.

*Με στοιχεία από bostonglobe.com