Όταν τα Χριστούγεννα μάς έβρισκαν στο λιόφυτο…

Ποιο παιδί του χωριού δεν έχει συνδυάσει τα Χριστούγεννα με το λιομάζωμα;

Όχι, προφανώς δεν αναφέρομαι στα σημερινά παιδιά, αλλά στις γενιές τις δικές μας…

«Μύριζαν» τα Χριστούγεννα μέσα στην παγωνιά…

Όλη η οικογένεια πάλευε να μαζέψει τις ελιές, με τη βροχή πολλές φορές να έρχεται την ώρα της ελαιοσυλλογής και τότε να ξεσπάει «πανικός»…

«Γρήγορα να μαζέψουμε να φύγουμε μην κολλήσουμε στις λάσπες»!…

Όλα τα σαββατοκύριακα του Δεκέμβρη ήταν αφιερωμένα στο μάζεμα της ελιάς… Τότε, άμα δεν έμπαινε ο Δεκέμβρης δεν ξεκινούσαν οι αγρότες, γιατί υπήρχε η νοοτροπία ότι οι ελιές έπρεπε να είναι κατάμαυρες για να θεωρούνται «λαδωμένες», έστω και αν υπήρχε ο κίνδυνος να τις ρίξει ο καιρός… Υπήρχαν μάλιστα χρονιές που, λόγω υπερβεντέμας, τρέχαμε να προλάβουμε ανοιχτά τα ελαιουργεία ακόμα και τον Μάρτιο… Μια χρόνια, θυμάμαι, τα ελαιουργεία έκλεισαν, πριν προλάβουμε να μαζέψουμε όλες μας τις ελιές…

Τα μουρέλα, η τέμπλα και τα «λιγατάρια»…

Θυμάμαι όμως και ελιές που ήταν καινουργιοφυτεμένες… Τέτοιες, λοιπόν, μέρες μαζεύονταν με την τέμπλα, κάτι το οποίο έχει να κάνει βέβαια και με την εποχή εκείνη, που μόλις ξεκινούσαν τα ελαιοραβδιστικά… Όταν μιλάμε για την τέμπλα, αναφερόμαστε στη βέργα από ξύλο, που τη χρησιμοποιούσαν τότε οι αγρότες για να χτυπήσουν τον καρπό και να πέσει στο δίκτυ της ελαιοσυλλογής… Όσο για τις ζημιές από τις κακοκαιρίες, αξέχαστες μού έχουν μείνει οι χρονιές εκείνες που έρχονταν οι γεωπόνοι του ΕΛΓΑ, κουνούσαν το κεφάλι τους δείχνοντας κατανόηση και εκφράζοντας «συμπόνοια», αλλά όταν έφταναν τα πορίσματα, τότε καταλαβαίναμε πως ήταν καλύτερα να μη δηλώναμε τη ζημιά, γιατί έτσι τους δώσαμε την ικανοποίηση να μας “δουλεύουν” κανονικά, παίζοντας με τον πόνο μας…

Κρύο στις ελιές, αλλά ξημέρωναν Χριστούγεννα…