Το κορίτσι της φλόγας στους Ολυμπιακούς της Αθήνας 20 χρόνια μετά – Πώς είναι σήμερα | ΒΙΝΤΕΟ

Στη ζωή της, στα χρόνια που πέρασε ως παιδί των Παιδικών Χωριών SOS, αλλά και σε όσα κάνει σήμερα αναφέρθηκε η Φωτεινή Παπαλεωνιδοπούλου.

Η Φωτεινή είναι το κορίτσι που ακριβώς πριν από 20 χρόνια έσβησε την ολυμπιακή φλόγα στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004, και πλέον ασχολείται με τον χώρο της έρευνας και της επιστήμης.

Ζει στο Λονδίνο, όπου σε λίγο καιρό θα ολοκληρώσει το διδακτορικό της στη Μοριακή Βιολογία.

Η Φωτεινή Παπαλεωνιδοπούλου μίλησε στην Ελένη Μενεγάκη για τη βοήθεια που έλαβε από τα Παιδικά Χωριά SOS, αλλά και για τις δυσκολίες που κλήθηκε να αντιμετωπίσει στη διάρκεια της ζωής της, στέλνοντας ένα μήνυμα δύναμης και ελπίδας.

«Κοιτώντας πίσω τη ζωή μου, νιώθω υπερηφάνεια, γιατί ήμουν σε έναν χώρο που, για εμένα, ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα ιδρύματα. Για εμένα δεν είναι ίδρυμα. Είναι ένας οργανισμός, μια οικογένεια, με παιδάκια, μαμά. Τα παιδιά που γνωρίζω εγώ, δεν υπήρχε κανένα που να έμεινε πίσω. Το διάνυσμα που έχει διανύσει κάθε παιδί είναι τεράστιο. Το σημαντικό είναι ότι στα Παιδικά Χωριά SOS υπάρχει πολλή στήριξη, ψυχολογική και εκπαιδευτική, εξειδικευμένοι άνθρωποι. Το ξεκίνημα είναι δύσκολο, αλλά, από εκεί και έπειτα, το πού φτάνει ο καθένας καθορίζεται από τα προσωπικά του ενδιαφέροντα», ανέφερε αρχικά η Φωτεινή Παπαλεωνιδοπούλου.

«Στα Χωριά SOS πήγα 7 ετών και υπήρχαν και άλλα παιδάκια σαν και εμένα, όλα με διαφορετικές ιστορίες, όλα όμως έχουν ένα δύσκολο background. Αυτό σε ταπεινώνει στη ζωή και σου μαθαίνει ότι δεν είναι εύκολα τα πράγματα. Οπότε, για εμένα ίσως να ήταν ένα πλεονέκτημα, έτσι το βλέπω. Να ξεκινάει κάποιος από τέτοια αρχή είναι σημαντικό, γιατί δημιουργείς μια άλλη οπτική για τη ζωή. Είναι σημαντικό να στηρίζονται τα παιδιά που βρίσκονται σε αυτούς τους χώρους και συγκεκριμένα στα Παιδικά Χωριά SOS, για τα οποία δεν έχω να πω τίποτα αρνητικό» συνέχισε.

Θαυμάζω τους ανθρώπους που εργάζονται στα Παιδικά Χωριά SOS

«Μου αρέσει να μη συγκρίνομαι ποτέ με τους άλλους, κάνω αυτό που νομίζω ότι είναι σωστό και σκέφτομαι τι συνέπειες θα έχει στο μέλλον. Από τα 20 μέχρι τα 30 ούτε που φανταζόμουν ότι θα ήμασταν τώρα εδώ, να μιλάμε για αυτά τα πράγματα, ότι θα ήμουν στο Λονδίνο να κάνω διδακτορικό. Εύχομαι στο μέλλον να κάνουμε και άλλα ωραία πράγματα, όλοι μας, πάντα με γνώμονα πώς μπορούμε να κάνουμε καλύτερες τις ζωές και των υπόλοιπων γύρω μας», σημείωσε η Φωτεινή Παπαλεωνιδοπούλου για την προσωπική της πορεία.

«Δεν έχω ανάμνηση ότι πέρασα δύσκολα όταν πήγα στο εξωτερικό. Με τόσες δοκιμασίες σε πιο μικρή ηλικία, ήμουν έτοιμη, νομίζω, για το εξωτερικό. Οπότε, τελικά ίσως είναι καλό να περνάμε δυσκολίες σε μικρή ηλικία, γιατί μας προετοιμάζουν για αργότερα. Νομίζω ότι χρειάζεται εσωτερική αναζήτηση, να παίρνουμε την ευθύνη και όχι να τη ρίχνουμε στους άλλους. Ό,τι είναι οι γονείς μας, ό,τι είναι οι γύρω μας, δεν έχει και πολλή σημασία μετά από ένα σημείο. Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία», τόνισε.

Η Φωτεινή Παπαλεωνιδοπούλου ανέφερε, ακόμη, ότι έχει κρατήσει φιλίες τόσο με τα παιδιά που μεγάλωσε μαζί στα Χωριά όσο και με τις εργαζόμενες «μαμάδες». «Είναι όλοι ένας και ένας χαρακτήρες. Κάθε επιτυχία δική τους είναι πραγματικά δική τους, και είναι πολύ ωραίο αυτό το πράγμα. Μου αρέσει να είμαι με αυτούς τους ανθρώπους και με τους ανθρώπους που είναι ακόμα στο Χωριό και εργάζονται. Τους θαυμάζω αυτούς τους ανθρώπους, γιατί δεν είναι εκεί για τα λεφτά. Θα μπορούσαν να είναι σε οποιονδήποτε άλλον χώρο και να βγάζουν πολύ περισσότερα λεφτά και να έχουν μεγαλύτερες καριέρες. Αλλά είναι εκεί, πιστεύουν σε αυτό που κάνουν, και λέω ότι πρέπει να κάνουμε και εμείς το ίδιο πράγμα» υποστήριξε.

«Από δωρεές μέσω των Χωριών ήταν καλυμμένες οι σπουδές μου στην Πάτρα. Είναι φοβερό ότι υπάρχουν δωρητές στα Χωριά που στηρίζουν σε βάθος χρόνου, είτε συγκεκριμένα παιδιά, είτε γενικά τον Οργανισμό, γιατί έχει και άλλες ανάγκες. Μετά την πανδημία έχει πληγεί το Χωριό. Μακάρι ο κόσμος να προσφέρει και να μπορέσουμε να κάνουμε κάτι» επισήμανε, κλείνοντας, η Φωτεινή Παπαλεωνιδοπούλου.