Το Τρενάκι του Τρόμου: Εισιτήριο προς την αιωνιότητα

«Μαμά, μην με περιμένεις θα αργήσω. Είχε καθυστέρηση το τρένο και θα φτάσουμε πιο αργά. Κοιμήσου. Θα τα πούμε το πρωί.»

Και μετά; Η καταστροφή. Φωτιές , κλάματα, ουρλιαχτά. Οι πρώτοι τραυματίες στα νοσοκομεία της Λάρισας, καταφτάνουν. Οι πρώτοι νεκροί γεμίζουν τα νεκροτομεία.
Η αγωνία των μανάδων και οι ευχές τους να μην είναι τα παιδιά τους μέσα στους νεκρούς αποβαίνουν άκαρπες.
Πόνος, θλίψη, αγωνία.
Η επόμενη μέρα βρίσκει τους πάντες μουδιασμένους. Κανείς δεν χαμογελάει. Κανείς δεν μπορεί να αντιληφθεί το μέγεθος της «δολοφονίας».
Κι όμως επρόκειτο για δολοφονία. Δολοφονήθηκε το μέλλον της χώρας, μιας χώρας που
πραγματεύεται αξίες όπως η ελευθερία, η ζωή, η ελπίδα.

Ποια ελπίδα; Εκείνη που χάθηκε μέσα στα συντρίμμια και στα αποκαΐδια της μοιραίας
αμαξοστοιχίας; Εκείνη η ελπίδα που φώτιζε 12 λεπτά πριν τη σύγκρουση τα πρόσωπα νέων
ανθρώπων με φιλοδοξίες, όνειρα, αγάπη και πάθος για τη ζωή; Εκείνη η ελπίδα που μέχρι
και το τελευταίο λεπτό κάνει τους ανθρώπους να πιστεύουν ότι υπάρχουν ζωντανοί μέσα
στην πύρινη κόλαση;

Και η επόμενη μέρα;

Τι θα βοηθήσει τις οικογένειες των θυμάτων; Πορείες συλλαλητήρια,
οργή και ένας βουβός πόνος; Τι μπορεί να πει κανείς σε αυτή τη μάνα που περίμενε με
ανυπομονησία το παιδί της να γυρίσει σπίτι; Σε αυτόν τον πατέρα που έβλεπε την κόρη του
να σπουδάζει και να έχει όνειρα, να χαμογελάει και να είναι περήφανος για εκείνη; Μόνο
αποδοχή και σιωπή. Αυτό και μόνο αυτό θα τους βοηθήσει.

Ως ψυχολόγος αξίζει να σημειώσω πως όταν συντελείται μια τραγωδία εις βάρος μιας
ανθρώπινης ζωής και ειδικά νέων ανθρώπων γινόμαστε όλοι άθελα μας θύματα της
τραγωδίας και βιώνουμε συναισθήματα και σκέψεις πολύ έντονα που μας επηρεάζουν.
Αυτό θεωρείται απόλυτα φυσιολογικό ωστόσο θα πρέπει να το αποδεχτούμε και να
προσπαθήσουμε να βοηθήσουμε τους εαυτούς μας και τους γύρω μας με οποιονδήποτε
τρόπο ώστε να απαλύνουμε αυτά που νιώθουμε. Χρειάζεται να αγκαλιάσουμε τον πόνο, να
τον αφήσουμε να βιωθεί, να κλάψουμε , να πενθήσουμε.

Χρειάζεται να φωνάξουμε , να ξεσπάσουμε , να συμπαρασταθούμε σε όλους εκείνους που
έχασαν τους δικούς τους ανθρώπους και τώρα απλά έμειναν σε αυτή την άδικη κοινωνία
να παλεύουν για ένα δίκαιο που ίσως να μην φανεί ποτέ. Μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα της
απόδοσης ευθυνών ας πάρουμε αρχικά εμείς την ευθύνη στα χέρια μας να μην αφήσουμε
ποτέ ξανά κανένα ανθρώπινο χέρι να κάνει αυτό το λάθος και να στερήσει τόσες ψυχές.

Ας φανούμε δυνατοί και ας κοιτάξουμε μπροστά το μέλλον μας. Δυστυχώς ή ευτυχώς η ζωή
συνεχίζεται και συνεχίζουμε και εμείς μαζί της αγωνιζόμενοι για την διεκδίκηση των ως
τώρα αυτονοήτων, τη διεκδίκηση της ασφάλειάς μας

Ας προσπαθήσουμε λοιπόν η μόνη απάντηση στην ερώτηση «ΕΦΤΑΣΕΣ;» από εδώ και
έπειτα να είναι : «Ναι, έφτασα και είμαι καλά !