Παίκτης του πόκερ δέχθηκε να ζήσει 30 μέρες, στην απομόνωση και στο σκοτάδι, για 100.000 δολάρια! | ΦΩΤΟ

Οι παίκτες του πόκερ είναι γνωστοί για τη συνήθεια τους να ποντάρουν στα πάντα. Αυτό έκανε και ο Αμερικανός Ρίτσαρντ Άλατι, το τερμάτισε.

Στις 10 του περασμένου Σεπτέμβρη, καθόταν σε τραπέζι του Bellagio, στο Λας Βέγκας και έκανε τη δουλειά του. Δηλαδή, έπαιζε πόκερ. Ένας αντίπαλος του, ο Ρόρι Γιανγκ -με τον οποίον είχαν γνωριστεί ένα μήνα νωρίτερα- του είπε πως είχε μια πρόκληση για εκείνον.

Τον ρώτησε για πόσες ημέρες πίστευε ότι θα μπορούσε να μείνει στην απόλυτη απομόνωση, χωρίς την παραμικρή επαφή με κόσμο ή φως.

Το σκέφτηκε για λίγη ώρα και του είπε ‘για 30 ημέρες’.

Μετά ο Γιανγκ ζήτησε να μάθει για πόσα χρήματα, θα έμπαινε σε αυτήν τη διαδικασία. Έπειτα από μια ώρα, ο Άλατι του είπε ‘για 100.000 δολάρια’

Ο Γιανγκ του έδωσε αυτομάτως, το ποσό. Έμενε να διευκρινιστεί το πότε και το πού.

Το πότε ήταν η 21η του Νοέμβρη. Το πού ήταν ένα μπάνιο, με ηχομόνωση, χωρίς φως.

Στους όρους αναφερόταν ότι θα του πήγαιναν φαγητό, από τοπικό εστιατόριο, σε ακανόνιστες ώρες, για να μην μπορεί να καταλάβει τι ώρα της ημέρας είναι. Στο χώρο δεν θα υπήρχε τηλεόραση, ραδιόφωνο, τηλέφωνο ή οποιοσδήποτε τρόπος επαφές με τον έξω κόσμο. Θα είχε στρώμα για γιόγκα, μια μπάλα για μασάζ και ένα λάστιχο γυμναστικής. Θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει και ό,τι υπάρχει κανονικά σε ένα μπάνιο, συν αιθέρια έλαια. Αυτά θα ήταν τα υπάρχοντα του για ένα μήνα. Αν δεν άντεχε, θα έδινε εκείνος στον Γιανγκ 100.000 δολάρια.

Ο Ρόρι Γιανγκ

Στις δυο εβδομάδες, το Action Network μίλησε με τον πατέρα του “έγκλειστου”, ο οποίος αποκάλυψε πως υπάρχει και υπογεγραμμένο συμβόλαιο της συμφωνίας μεταξύ των δυο ανδρών. Είπε και ότι “ο γιος μου κάνει ένα επάγγελμα όπου οι παίκτες κάνουν πολλά που άλλοι άνθρωποι αποφεύγουν”.

Πριν βάλει την υπογραφή του ο Γιανγκ στο συμβόλαιο, συμβουλεύτηκε ψυχολόγο. Ο τελευταίος του είπε πως ακόμα και αν αντέξει ο Άλατι για ένα μήνα, η εμπειρία θα ‘χει τεράστιες επιπτώσεις στη ψυχική του υγεία, μακροπρόθεσμα. Βλέπεις, σε συνθήκες απομόνωσης αυξάνεται το άγχος, ο θυμός και η απόγνωση και είναι υψηλό το ρίσκο απόπειρας αυτοκτονίας.

Ο Άλατι πίστευε πως θα τα καταφέρει, διότι όπως είχε πει έκανε διαλογισμό, γιόγκα και προσευχές και δήλωνε βέβαιος ότι οι εμπειρίες του θα τον βοηθήσουν να αντέξει. Ότι αυτά που έκανε τον είχαν προετοιμάσει για τη συγκεκριμένη στιγμή.

Έπειτα από ένα διήμερο στις Μπαχάμες “όπου πέρασα αρκετό χρόνο σε προετοιμασία -στο να έχω κλειστά τα μάτια και να προσπαθώ να θυμάμαι πού είναι τι μέσα στο χώρο” στις 21/11 μάζεψε στο σπίτι όπου βρισκόταν το μπάνιο της πρόκλησης (“ένα AirBnB στο Χέντερσον της Νεβάδα που διαμορφώθηκε για την περίσταση -μεταξύ άλλων τοποθετήθηκαν πέντε κάμερες”) φίλους και συγγενείς, εμφανίστηκαν και οι δικηγόροι του ιδίου και του Γιανγκ, συν ένας κάμεραμαν από εταιρεία παραγωγής που ήθελε τα τηλεοπτικά δικαιώματα της ιστορίας.

Ο πατέρας του, Ρίτσαρντ απέκτησε το δικαίωμα να τον βγάλει, όποτε έκρινε πως αυτό είναι κάτι που πρέπει να γίνει.

Αφότου τον εξέτασαν γιατροί, στις 8.05 πέρασε την πόρτα του μπάνιου που είχε καλυμμένους καθρέφτες, ενώ η -όχι κλειδωμένη- πόρτα, είχε ταινίες που εμπόδιζαν στο φως να περάσει. Υπήρχε ένα στρώμα μεταξύ του νιπτήρα και του πάγκου, ένα κουμπί έκτακτης ανάγκης “που πάτησα μόνο την πρώτη μέρα, δοκιμαστικά” και ό,τι άλλο υπήρχε στη συμφωνία.

Τις πρώτες ημέρες “κυρίως σερνόμουν. Προσπαθούσα να νιώσω τι έχω γύρω μου. Χτύπησα και κάποιες φορές το κεφάλι μου”. Μιλούσε και στους συγγενείς του που παρακολουθούσαν τις κάμερες, 24 ώρες το εικοσιτετράωρο.

Αφότου έμαθε το χώρο, δημιούργησε μια ρουτίνα: ξυπνούσε, βούρτσιζε τα δόντια του, γέμιζε την μπανιέρα, έβαζε τα έλαια που χαλάρωναν το μυαλό του, έπαιρνε το μπάνιο του, μετά πήγαινε στην ντουζιέρα να ξεπλυθεί. Ακολουθούσε η διαδικασία καθαρισμού των αυτιών και των μαλλιών του, μετά έβαζε κρέμα στο σώμα του, ντυνόταν, έτρωγε, έκανε γιόγκα και διαλογιζόταν. “Θυμόμουν πού ήταν το κάθε τι και με κλειστά μάτια, κάτι που έκανα και στην κανονική μου ζωή. Σκέφτηκα πως θα ζούσα τη ζωή μου σαν να ήμουν τυφλός”. Έπειτα από κάποιες ημέρες, άρχισε να βαριέται “γιατί δεν άλλαζε τίποτα”.

Το μεγαλύτερο εμπόδιο παρουσιάστηκε όταν άρχισε να ‘χει παραισθήσεις από την τρίτη μέρα, οι οποίες κορυφώθηκαν τη 10η. Έβλεπε χρώματα και σχήματα. Είδε και ένα τρένο και προσπαθούσε να πείσει τον εαυτό του πως δεν ήταν αληθινό. “Το χειρότερο ήταν πως ένιωθα φόβο ότι θα χάσω το μυαλό μου”

Κατά τη διάρκεια τους, οι σκέψεις γίνονταν στη διπλάσια ταχύτητα και γίνονταν αρνητικές. Κάτι που ήταν ρίσκο, δεδομένου ότι δεν υπήρχε κάποιος να τον βοηθήσει να αλλάξει συχνότητα. Όταν ένιωθε πως έχει φτάσει στο ναδίρ, έκανε γιόγκα και προσπαθούσε να ελέγξει το μυαλό του.

Κάπου στις 10 ημέρες ο Γιανγκ άρχισε να αγχώνεται πως ο Άλατι δεν θα άντεχε ένα μήνα. Την 15η μέρα του μίλησε από μικροφωνική εγκατάσταση που υπήρχε. Ο Άλατι πετάχτηκε στο άκουσμα της φωνής που δεν ήταν δική του. Ο Γιανγκ τον ενημέρωσε ότι του μένουν άλλες δυο εβδομάδες. Του είπε πως έχει και την επιλογή να εγκαταλείψει, αν πλήρωνε 50.000 δολάρια. Του απάντησε ‘δεν είσαι σοβαρός‘.

Περίμενε να περάσουν λίγες ημέρες, πριν του κάνει άλλη πρόταση: αν δεχόταν να εγκαταλείψει, θα έπαιρνε 25.000 δολάρια. Ο Άλατι σκέφτηκε για μια ώρα, πριν απορρίψει την προσφορά.

Κάποιες μέρες αργότερα, ο Γιανγκ ρώτησε αν έχει εκείνος κάποια πρόταση να κάνει. Του είπε πως θα έβγαινε για 75.000 δολάρια. Άρχισαν τα παζάρια. Συμφώνησαν στα 62.400 δολάρια. Έσπασε την απομόνωση την 20η μέρα “γιατί κατάλαβα ότι οι ημέρες που έμεναν θα ήταν πολύ δύσκολες. Οι παίκτες του πόκερ δεν είμαστε ‘όλα ή τίποτα’. Παίρνουμε υπολογισμένα ρίσκα”.

Πριν βγει, του έδωσαν ειδικά γυαλιά που μπλόκαραν το φως, για να προστατέψει τα μάτια του. Οι πρώτοι ήχοι που άκουσε ήταν εκκωφαντικοί

Όταν του παρέδωσαν το τηλέφωνο του, έμεινε να το κοιτά για κάποια λεπτά, σκεπτόμενος την εποχή που δεν υπήρχαν τέτοιες πολυτέλειες. Το άκουσε να χτυπά. Ήταν η αδελφή του.

Πολύ γρήγορα ένιωσε σοκαρισμένος από τον αριθμό επιλογών που είχε (ξανά) και τα ‘πρέπει’ της κοινωνικής συναναστροφής. “Ένιωσα πως τα είχα ξεχάσει. Δεν μπορούσα πια να κάνω πους-απς μπροστά στον κόσμο ή να κυκλοφορώ γυμνός”. Τριάντα έξι ώρες μετά την έξοδο από το μπάνιο, μετείχε σε τουρνουά πόκερ.

Μετά είπε πως θα ήθελε ο κόσμος να διαχειριστεί την εμπειρία του, ως κάτι το θετικό, ως ότι όλοι μπορούμε να ανταποκριθούμε στις προκλήσεις σε έναν κόσμο που ‘χει πολλά άσχημα νέα. Πρόσθεσε ότι έμαθε την πραγματική αξία της υπομονής και πως είναι χρήσιμο να μη θεωρεί το οτιδήποτε -καρέκλες, τραπέζια, λάμπες, τον έξω κόσμο- ως δεδομένο.

“Πλέον είμαι πιο συγκεντρωμένος. Πιο ήρεμος. Εκτιμώ περισσότερο τα πάντα και νιώθω πιο χαρούμενος”, κατέληξε.

Photos: Rich Alati

Πηγή: contra.gr