Πόσο απέχει από την Ελλάδα η Αμερική του Τζορτζ Φλόιντ;

Ολόκληρος ο κόσμος εδώ και μία εβδομάδα παρακολουθεί σοκαρισμένος σκηνές βίας χωρίς τέλος στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, οι οποίες ζουν για ακόμη μία φορά στιγμές βγαλμένες από την πολυτάραχη δεκαετία του 1960.

Η δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ ήταν η «σπίθα» που χρειαζόταν ένα μέρος της αμερικανικής κοινωνίας για να ξεσηκωθεί και να «φωνάξει» προς πάσα κατεύθυνση πως η χώρα τους αποτελεί κατά ιδιαίτερο τρόπο ένα αποτυχημένο κράτος.

Γράφει ο Αντώνης Νικολάκης για το Daynight.gr

Παράλληλα στην Ελλάδα, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την Μινεάπολη, οι περισσότεροι δυστυχώς δεν φαίνεται να αντιλαμβάνονται τι έχει προκαλέσει την ακραία αυτή κατάσταση και καθημερινά σοκάρονται λιγότερο από όσα συμβαίνουν εδώ και χρόνια στην δική μας «κοντινή Αμερική»…

Είναι τραγική αλήθεια πως αν δεν ήμαστε εμείς το θύμα, αν δεν πατάνε εμάς στο κεφάλι, η ζωή του καθένα μας συνεχίζεται και όλα είναι απλώς νέα στις ειδήσεις που μάλλον δεν θα μας χαλάσουν τον ύπνο. Όταν όμως η στάση αυτή γίνει συνήθεια στη συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού και η κοινωνική συνείδηση αποτελεί άγνωστη έννοια, το μέλλον θα είναι γεμάτο από επεισόδια βίας, ρατσιστικές εξάρσεις και παραλογισμό στην πολιτική.

Θα θέλαμε να μην έχουμε και εμείς χαρακτηριστικά αποτυχημένου κράτους ή ίσως θα θέλαμε για πάντα να κοιτάζουμε αλλού και όχι την πραγματικότητα που βιώνει η Ελλάδα εδώ και χρόνια. Αρκετά από τα αίτια που έχουν φτάσει στα άκρα την κοινωνία σε πολλές πολιτείες της Αμερικής κερδίζουν έδαφος διαρκώς στην χώρα μας αλλά αυτή η σταδιακή αλλαγή δεν σοκάρει. Λες και όλοι πιστεύουν πως μόνο τα μεγάλα γεγονότα αλλάζουν την εσωτερική πολιτική και τις αξίες μιας κοινωνίας.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη «παγίδα» από την παραπάνω λογική. Κανένα κράτος δεν στιγματίστηκε ως αποτυχημένο σε μια νύχτα. Η αποδόμηση του γίνεται χρόνο με τον χρόνο και στο τέλος οι περισσότεροι αναρωτιούνται «πώς φθάσαμε ως εδώ». Πώς ο ρατσισμός μοιάζει με κρατική πολιτική και η απονομή δικαιοσύνης αστείο; Πώς όσοι διαμαρτύρονται για όσα ζουν αναφέρονται γενικά στα κανάλια ως αναρχικοί και «μπαχαλάκηδες». Πώς η αμφισβήτηση του προβληματικού συστήματος αντί να προκαλεί σκεπτικισμό και λύσεις, οδηγεί σε ακόμη μεγαλύτερο διχασμό και βίαιη καταστολή;

Όλα όσα συμβαίνουν αυτές τις ημέρες στις Ηνωμένες Πολιτείες δεν είναι η αντίδραση σε μία (ακόμη) δολοφονία μαύρου από λευκό αστυνομικό. Είναι το αποτέλεσμα όλων εκείνων των κοινωνικών ζητημάτων που δεν έχουν αντιμετωπιστεί σοβαρά και μιας κυβερνητικής πολιτικής που συνεχίζει σε μεγάλο βαθμό να αδιαφορεί για το ότι η σχέση πολιτείας-πολίτη αποτελεί ένα «συμβόλαιο». Όροι όπως η ισότητα, το δίκαιο και η προστασία των ελευθεριών δεν είναι «ψιλά γράμματα» αλλά ο πυρήνας κάθε κράτους που δεν θέλει να αποτύχει έχοντας την ανώτερη ευθύνη για την ζωή των πολιτών.

Όσο εμείς εδώ αφηνόμαστε σε μία διχαστική ρητορική αριστερών-δεξιών, σε μια λεπτή ισορροπία βολεμένων-χαμένων της νέο-ελληνικής πραγματικότητας και στην αίσθηση αδυναμίας μπροστά στο σύστημα, δεν υπάρχει αισιόδοξο σενάριο για το μέλλον της χώρας. Όσο και αν τα καθοθηγούμενα ΜΜΕ προσπαθούν να ελέγξουν επικοινωνιακά όλα τα γεγονότα, η ιστορία έχει δείξει πως αυτό δεν μπορεί να συμβαίνει για πάντα. Όσο και αν η κρατική επιβολή είναι η «λύση» κόντρα σε αντιδράσεις, όλοι γνωρίζουν πως  η κοινωνική ένταση αυξάνεται και περιμένει μια «σπίθα» όπως  η δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ στη Μινεάπολη.

Κάποια στιγμή δυστυχώς τα προβλήματα που υπονομεύουν την κοινωνική ευημερία θα είναι τεράστια, η πολιτική ηγεσία σε κρίσιμες στιγμές θα αποδειχθεί «λίγη» για να δώσει τις κατάλληλες απαντήσεις και ο λαός θα είναι το θύμα όλων όσων για χρόνια ουσιαστικά αδιαφορούσε. Αν σκεφτείς ώριμα ό,τι συμβαίνει στην άλλη άκρη του ωκεανού, σύντομα θα αντιληφθείς πως η «αποτυχημένη» Αμερική δεν είναι και τόσο μακριά…